Reposo eterne

Finalmente veniva le nive

e coperiva in blanc

con su mute floccos

le nigre, suffrente

mundo dolente

Le celo es blanc

e anque le terra

Le dolor ha disparite

ma anque le gaudio

Requiem æternam dona eis, Domine,

et lux perpetua luceat eis

Reposo eterne dona a illes, Senior,

e lassa le perpetue lumine lucer sur illes

Senior, lassa le nive

que ha inveloppate le mundo

in su belle drappo funebre

reflecter le lumine celeste

assi que nulle umbras remane

In despecto de mi credentia perdite

io rende me mesme a Te

Al bordo

Io sta al bordo
del oceano
Debe io tardar
o immerger me
in le aqua?

Le undas agita
seductivemente
ma que attende
in le profundo?

Ci in alto
es difficile respirar
ma io non sape
si de novo devenir
un pisce es possibile

Io es lasse
del spectar le arbores
e le frigor me tormenta
ma forsan le aqua
es ancora plus frigide?

Odio

Io te odia

e tu me odia

Le odio causate

de pusillitate

Nos ambes

amar vole

le un le altere

ma non pote

dar amor

ante que nos

vince le pavor

Quando le momento

venira, del cambiamento?

Le guerra del tempore

Cata fin es un comencio
e cata comencio, un fin
Quando un cosa es create
un altere es destruite

Le guerra del tempore
eveni inter le passato
e le futuro, le qual
poco a poco vince

IANUARIUS MMXIV

Mi pensatas son coperite de nive

mi memorias ha devenite glacie

Le celo es obscur ma le terra luce

me manca le tempore quando era al contrario