Le guitarra harpa

Un vespere vernal

a un festa orchestral

duo instrumentos,

un guitarra e un harpa,

in un breve momento

se inamorava

e in le acto amorose

illes creava

un infante curiose:

Le guitarra harpa

Le mundo del sonios

Quando tu sonia,

tu vaga trans

tu proprie cerebro

Tu es transformate a un pensata

que oscilla celeremente

al lianas del neurones

in le dense jungla del subconscientia

Le anima se evelia quando tu dormi

e comencia le camminata interior

transformante le complexitate

del subtil impulsos electric

a un mundo esoteric in fluxo constante

Tu crea un mundo interior

que tu pois pote explorar

Tu te perde in tu proprie jungla

ma al fin incontra un figura familiar:

- Doctor Livingstone, io presume?

- No, io es tu ego del sonios

Tu ego del sonios te monstra

ben celate villages

populate de gente que tu incontrava

tante tempore retro

que tu los quasi habeva oblidate

Tu prende lor manos,

plora e ride,

suspira al seculo passate

Incubos theatralmente jecta a te

dramatic advertimentos de periculos futur

Illos salta in basso del arbores, ululante como simias

Illos te batte usque sanguine assi que tu te evelia

Post un tempore tu te de novo addormi

Tu jace in un chalupa, cunate del tenere mar

Quando tu specta in alto, le constellationes balla

e le luna canta un barcarola

Le nocturne camminatas cerebral

pote ducer a multe placias,

certe cognoscite, altere incognite

Tu ha un vita parallel

quando tu oculos es claudite

e quando tu te evelia,

le majoritate es oblidate

Gutta o nube?

                  

Cata matino io nasce

e cata vespere io mori

Assi io cambia un poco cata die:

micre partes veni e micre partes parti

Esque io es le mesme persona

que vinti annos retro?

Mi ego del passato es estranie ante me

Io vive con altere personas

Io ha altere interesses

Esque le ego es un illusion?

Solmente un parve nube

que sempre se move

e sempre cambia de forma?

O existe in iste nube

un gutta eterne

que nunquam se misce con altere guttas,

que vive in le fluctuation

ma es permanente in se mesme?

Tosto le agulias del horologio

sera al summitate,

io stara in le medio del vita,

non essente ille qui nasceva,

non essente ille qui morira,

solmente un gutta, un nube, un sufflo

Io es ille qui tu pensa, quando tu me vide

Io te brevemente passa, caressa tu gena,

e tosto dispare de novo

Forsan nos nos nunquam incontrara plus

Forsan...

Le constellation del columba

Le columba del pace extendeva su alas,

colligeva tote su fortia,

e volava in alto passante le nubes,

lassante los in le fundo distante

Isto occurreva in le sombre nocte

Tosto le ave le stellas trovava

Con certitude illo volava al sud 

cercante su proprie constellation

Le columba fugi proque illo non tolera

le ruito de armas e cannones 

Illo fugi in alto al spatio distante

e nunquam vole revenir

Illo reposa in silentio e tenebras

e su lacrimas deveni

micre guttas spheric

que testifica al cosmo

super su lucto

Le gravitation terrestre

essaya retraher le columba

e homines de multe paises

dice con voces unite:

 

”Reveni, heraldo de pace!

Nos es multes que ama tu message

e solmente pauc que vole guerra

Reveni e adjuta nos

calmar battalias strepitante,

sanar lo que deveniva demolite,

curar le vulneres sanguinante,

reconstruer le domos ruinate”

Nos attendera le columba del pace,

nunquam nos perdera le spero

Nos sape que illo nos non oblidava

Illo nos specta del celo nocturne:

le constellation del columba