Jul 15, 2021

Le question sin responsa

 

 

Le eterne, harmonic sonos cosmic

echoa inter soles e planetas,

plena le vacuitate inter galaxias

con placide, pacific beltate


Sonoritates transcendental

sin comencio, sin fin,

lento plana inter

locos non specific


Un question es jectate via ex un blau

planeta plenate de anxietate

e pois le responsas seque:

imbibite con disharmonia disviate


Ille que demanda e illes que responde

es surde al elevate sonoritates

e non pote trovar le ver tonalitate

e audir lo que le cosmo canta a illes


Pone al latere le trompetta e le flautas,

claude le oculos e ascolta con patientia

Le silentio non es toto silente,

illo porta teneremente in su gremio

le responsas al quales nostre spirito suspira

 

Jul 14, 2021

Le vita fracassate

 


Io te lassa partir

nam io te ama

Si tu non trova felicitate con me

tu lo trovara presso un altere persona


Lento marcesceva nostre amor

Proque nos lo non poteva nutrir?

Proque le vivificante pluvia non veniva?

Proque era le terra tanto infertile?


Io non es irate, solmente triste

Io pensava que nos insimul senescera,

tenente manos al via del vita,

insimul fruente de infantes e neptos


Le vita es fracassate

e del fragmentos io debe facer alco nove

Illos seca mi digitos quando io los prende

Mi manos succute e rhythmicamente sanguine gutta,

creante anxiose imagines al pavimento


Io ha frigide malgrado le calor

Le corde batte con pena,

comprendente le inutilitate

de sempre facer circular

le mesme sanguine


Esque tu senti le mesme dolor,

o in vice liberation?

Esque io era tu prision,

ubi tu tacente suffreva?


Io parla e tu es silente

Io non sape si tu ascolta,

si tu comprende, como tu reage,

si tu concorda o non concorda


Esque te importa si io vive o mori?

Forsan io jam es morte ante tu oculos?

Es io un capitulo que tu jam finiva

in tu grande libro del mundo peribile?


Tu scribe tu libro

e io scribe mi poemas

Nos usa differente parolas e linguas

Esque nos unquam vermente cognosceva

le un le altere?


Profundemente io respira

e lassa le dolor fluer in basso

del capite al stomacho

Io accepta le dolor

e senti un uncia de alleviation


Io vide tu surridente facie ante me

Pois le surriso dispare

e tu facie deveni frigide e sin expression

Illo deveni un muro impenetrabile


Tu non plus vole que io te tocca

Mi amor non plus pote fluer a te

Illo se arresta, deveni toto immobile,

perde su fortia e lento deperi


Tu vade via, reveni post longe tempore

Io sape ubi tu era, que il ha un altere

Io es consumite, finite, inusabile

Tu non plus me besonia


Io te lassa partir

nam io te ama

Si tu non trova felicitate con me

tu lo trovara presso un altere persona


Anque io debe crear un nove vita

del fragmentos del vita anterior,

con manos succutente, sanguinante

Lacrimas dilue le sanguine al pavimento


Esque unquam io de novo potera amar?

Esque amor non es solmente un preludio

al fuga de dolor e suffrentia?

Un belle overtura a un tragic opera?


***


Io specta le figuretta de Buddha

que tanto longe ha essite al fenestra

Calma e consolation flue verso me

Io ha un amico que nunquam disparera


Duo Bodhisattvas descende verso me,

un femina e un viro

Lor corpores es formate de luce

Le viro se placia a mi dextere latere

e le femina a mi sinistre


Le viro place su mano a mi capite

e le femina a mi corde

Lor fortia radia in me

Illes evelia le lumine intra me

que quasi era extinguite


Io perdeva le amor de un homine,

ma isto non importa, nam amor es un fortia universal

Io lo ha incontrate a tempores e placias inexpectate

A vices io lo ha passate

sin remarcar lo


Amor sin desiro es pur e belle

Illo porta felicitate e benediction

Forsan nos debe suffrer usque le die

quando nos comprendera iste veritate


Io te ama sin desiro

e dunque te pote quitar

Tu es un columba que pote volar a ubi tu vole

Nunquam io te possedeva


Mi manos cicatrisa

Le fragmentos comencia mover se mesme

e crea un mandala toto symmetric

que ha le beltate de un heliantho


Le Bodhisattvas lento ascende

a lor mundo celeste

ma le luce que illes nasceva intra me

continua radiar con le mesme fortia


Io me leva,

me torna

e vide un nove sentiero ante me

Un nove camminata attende

 

Jul 11, 2021

Tempore pro partir


Le vita se disintegra

como un corpore morte

Le membros ancora suffre,

ma le corde ja se arrestava


Quando le amor es extinguite

il non plus ha ulle fortia

que pote unir le homines

le quales le destino ligava


Pallidi le memorias del gaudiose dies

plenate de tenere verbos

Solmente remane silentio

e reguardos avertite


Ma cata fin es anque un comencio

Un nove amor attende in un domo remote

Le tempore pro partir ha venite

Deman toto se transformara 

 

Jul 9, 2021

Al summitate del turre

 


Tu sta al summitate de un stricte turre

que mesura mille metros de altura

Circum le turre se extende un ample plana

A iste plana sta tote le population del mundo,

un dense turba que non fini mesmo al horizonte


Tu senti como omnes te specta

Tu audi milliones, milliardos voces critante,

un distante, murmurante nube de sono

que se propaga al longe del enorme hordas


Tu pensa:

"Illes me celebra, illes me admira"

Tu te inclina verso le balustrada pro audir le parolas

Illes scande sempre plus rhythmicamente,

illes repete un sol parola

que subito extirpa tote le joia

e plena tu mente

con profunde desperation:

”Salta! Salta!”