Io es un funambulo
balanciante al fun
tanto tenue
tendite inter le
luna
e le polo boreal
In le mano dextere
io ha un parapluvia
e in le sinistre un
parasol
Durante le dies io
vade avante
reguardante in basso
observante le
occurrentias mundan
Io vide joia e
suffrentia
amor e odio
guerra e pace
sagessa e
stupiditate
ma io es super tote
iste cosas
balanciante sur le
corda sin cader
ni in obscuritate,
ni in lumine
Durante le noctes io
me jace sur le fun
e quando io claude
mi oculos
io vide le Buddha
ante me
con le un oculo
aperte
e le altere
claudite,
al bucca un calme
surriso legier
Ille dice a me:
"Non time le
via
Tanto longe que tu
memorara le fin
tu non cadera del
fun
Ma mesmo si tu
caderea
un altere fun
attende in fundo
usque a tu
apprendera mantener le equilibrio
Toto lo que tu vide
passara
Nove cosas prendera
lor placia
ma tu natura
interior remanera le mesme
nonobstante le multe
facies que tu portara
Al fin del fun tu
trovara
le ver natura del
natura interior"
Audiente tal verbos
io realisa que io
specta un speculo
Io me evelia, aperi
le oculos, senti que io cade
Ma le terra de facto
se retira!
Le celo es de plus
in plus proxime
Le stellas susurra a
me:
"Ancora tu non
te ha eveliate..."
