Chronica publicate in Panorama in interlingua, no.5, 2020
Multe obras del musica classic ha titulos imaginative como “Scheherazade”, “Picturas a un exhibition”, “Symphonie fantastique” o “Le laco del cygnos”.
Ma un grande parte del pecias classic in vice ha titulos formal e poco imaginative in marcate contrasto contra le ric e ben elaborate contento musical.
Domenico Scarlatti es ben cognoscite pro su exquisite pecias pro clavicymbalo. Illos es numerate de numero 1 a numero 555.
Excepte le numeration il anque es importante indicar le tonalitate e le tempo: Sonata no.1 in re minor, Allegro.
Lo que es interessante es que le tonalitate a pena ha ulle significantia pro le musico. Ille ya immediatemente vide in le partitura de qual tonalitate il se tracta. In ultra, le musica sovente frequentemente es modulate trans plure tonalitates.
Hodie le indication de tonalitate essentialmente es un modo de distinguer obras le un del altere. Le Missa BWV 232 (Bach-Werke-Verzeichnis – le catalogo de obras de Bach) es plus ben cognoscite como le h-Moll-Messe (Le missa in Si minor).
Le obras de multe compositores es catalogate con numeros de “opus” (abbreviate op.). Opus ya significa obra in latino. Opus in forma plural deveni “opera”. Como nos sape, isto anque es le parola pro obras musical scenic. Sovente operas ha numeros de opus. Per exemplo le sol opera de Beethoven, Fidelio, es un opera, opus 72. Le lingua non sempre es logic.
Le amatores de musica ha volite remediar le sterile nomenclatura del obras classic, dante los supernomines. Multe del 104 (!) symphonias de Joseph Haydn, per exemplo, ha inexpectate supernomines como “Le philosopho” (no.22), “Le adeo” (no.45), “Le palindromo” (no.47), “Le professor” (no.55), “Le urso” (no.82), “Le surprisa” (no.94) e “Le rolamento de tambur” (no.103).
In le tempore de Haydn, le 18ve seculo, le compositor non esseva considerate como un grande genio, ma in vice un homine de mestiero. Ma con le entrata del 19ne seculo isto se cambiava. Tunc le libere artista, le genio divin, nasceva. Alora le symphonias deveniva plus longe, expressive, complicate e minus numerose. Post un tempore un nove phenomeno occurreva: “le malediction del none symphonia”.
Isto comenciava con Beethoven, que compliva su none symphonia tres annos ante su morte. Isto es considerate un de su absolutemente plus brillante obras. Post ille sequeva Spohr, Dvořák, Bruckner, Mahler e Vaughan Williams, omnes con novem symphonias.
Ma iste cosa non es tanto simple. De facto Bruckner componeva octo symphonias, ma tamben un symphonia durante su studios, sin numero, e in plus un “Symphonia no.0”, un effecto de su autocritica. Alora in realitate ille componeva dece symphonias.
Schubert lassava schizzos de un quasi finite decime symphonia, le qual esseva complite solmente in le septantas del passate seculo, per Brian Newbould. Hic le version de Pierre Bartholomee:
Pecias de musica con solmente numeros es un phenomeno del musica instrumental. Cantos ya recipe titulos basate sur le texto.
Un avantage de isto es que le ascoltator mesme totalmente liberemente pote crear su proprie interpretation del obra, creante imagines interne.
Ascoltante le sonata no.555 in fa minor, Allegro, de Domenico Scarlatti, io es invitate a un mundo abstracte, plenate de rhythmos, structuras, harmonias e melodias. Isto es un beltate ultra parolas – si, forsan mesmo ultra numeros.
