In le nocte, quando
nos dormi,
io hic e tu tanto
distante,
al fin nos es
insimul
in le dulce sonio
del amantes
Nostre spiritos
lento ascende,
lassa in basso le
triste terra
e hasta le un verso
le altere,
preter domos, silvas
e sierras,
e finalmente nos
converge
in un extase plen de
splendor
Distaccate, nos es
micre flammas
ma unite: le sol del
amor
Unificate, nos vola
verso le celo
Le suave luce del
astros
crea ric ornamentos
in eternitate
plenante le spatio
immense con lustro
Nos specta in basso
al terra blauastre
e vide milles
copulas amante
que le mundo
illumina con lor joia
e crea un futuro pro
gente sperante
Tunc nos sape que le
spero del mundo
es le homines plen
de amor,
que amicitate vince
le odio,
que compassion
supera timor
Pluvia tocca nostre
spiritos
quando illos cade
trans le nubes,
e hasta preter
valles profunde,
pro al fin ascender
e toccar le montes
Nos specta le
homines del magne urbes
Illes sempre hasta,
plen de anxietate
ma io e tu,
pacificamente,
plana in alto,
saporante libertate
Nos canta un seren,
hymno sustenite
Nostre voces sona
harmonicamente
in tertias, quartas
e quintas pur
Nos audi le angelos,
con alas battente
Troppo tosto arriva
le aurora
Aves matutin nos
dice con lor canto:
“Vos debe, vos
debe, dicer adeo!
Le tempore fugiva,
fugiva tanto!”
Io specta le facie
lucente de tu anima
quando illo lento
comencia disparer
Le die attende, con
cargas e deberes
ma le nocte
veniente, io te va vider
