Le dulce sonio del amantes

In le nocte, quando nos dormi,

io hic e tu tanto distante,

al fin nos es insimul

in le dulce sonio del amantes

Nostre spiritos lento ascende,

lassa in basso le triste terra

e hasta le un verso le altere,

preter domos, silvas e sierras,

e finalmente nos converge

in un extase plen de splendor

Distaccate, nos es micre flammas

ma unite: le sol del amor

Unificate, nos vola verso le celo

Le suave luce del astros

crea ric ornamentos in eternitate

plenante le spatio immense con lustro

Nos specta in basso al terra blauastre

e vide milles copulas amante

que le mundo illumina con lor joia

e crea un futuro pro gente sperante

Tunc nos sape que le spero del mundo

es le homines plen de amor,

que amicitate vince le odio,

que compassion supera timor

Pluvia tocca nostre spiritos

quando illos cade trans le nubes,

e hasta preter valles profunde,

pro al fin ascender e toccar le montes

Nos specta le homines del magne urbes

Illes sempre hasta, plen de anxietate

ma io e tu, pacificamente,

plana in alto, saporante libertate

Nos canta un seren, hymno sustenite

Nostre voces sona harmonicamente

in tertias, quartas e quintas pur

Nos audi le angelos, con alas battente

Troppo tosto arriva le aurora

Aves matutin nos dice con lor canto:

“Vos debe, vos debe, dicer adeo!

Le tempore fugiva, fugiva tanto!”

Io specta le facie lucente de tu anima

quando illo lento comencia disparer

Le die attende, con cargas e deberes

ma le nocte veniente, io te va vider