Le vita fracassate

 

Io te lassa partir

nam io te ama

Si tu non trova felicitate con me

tu lo trovara presso un altere persona

Lento marcesceva nostre amor

Proque nos lo non poteva nutrir?

Proque le vivificante pluvia non veniva?

Proque era le terra tanto infertile?

Io non es irate, solmente triste

Io pensava que nos insimul senescera,

tenente manos al via del vita,

insimul fruente de infantes e neptos

Le vita es fracassate

e del fragmentos io debe facer alco nove

Illos seca mi digitos quando io los prende

Mi manos succute e rhythmicamente sanguine gutta,

creante anxiose imagines al pavimento

Io ha frigide malgrado le calor

Le corde batte con pena,

comprendente le inutilitate

de sempre facer circular

le mesme sanguine

Esque tu senti le mesme dolor,

o in vice liberation?

Esque io era tu prision,

ubi tu tacente suffreva?

Io parla e tu es silente

Io non sape si tu ascolta,

si tu comprende, como tu reage,

si tu concorda o non concorda

Esque te importa si io vive o mori?

Forsan io jam es morte ante tu oculos?

Es io un capitulo que tu jam finiva

in tu grande libro del mundo peribile?

Tu scribe tu libro

e io scribe mi poemas

Nos usa differente parolas e linguas

Esque nos unquam vermente cognosceva

le un le altere?

Profundemente io respira

e lassa le dolor fluer in basso

del capite al stomacho

Io accepta le dolor

e senti un uncia de alleviation

Io vide tu surridente facie ante me

Pois le surriso dispare

e tu facie deveni frigide e sin expression

Illo deveni un muro impenetrabile

Tu non plus vole que io te tocca

Mi amor non plus pote fluer a te

Illo se arresta, deveni toto immobile,

perde su fortia e lento deperi

Tu vade via, reveni post longe tempore

Io sape ubi tu era, que il ha un altere

Io es consumite, finite, inusabile

Tu non plus me besonia

Io te lassa partir

nam io te ama

Si tu non trova felicitate con me

tu lo trovara presso un altere persona

Anque io debe crear un nove vita

del fragmentos del vita anterior,

con manos succutente, sanguinante

Lacrimas dilue le sanguine al pavimento

Esque unquam io de novo potera amar?

Esque amor non es solmente un preludio

al fuga de dolor e suffrentia?

Un belle overtura a un tragic opera?

***

Io specta le figuretta de Buddha

que tanto longe ha essite al fenestra

Calma e consolation flue verso me

Io ha un amico que nunquam disparera

Duo Bodhisattvas descende verso me,

un femina e un viro

Lor corpores es formate de luce

Le viro se placia a mi dextere latere

e le femina a mi sinistre

Le viro place su mano a mi capite

e le femina a mi corde

Lor fortia radia in me

Illes evelia le lumine intra me

que quasi era extinguite

Io perdeva le amor de un homine,

ma isto non importa, nam amor es un fortia universal

Io lo ha incontrate a tempores e placias inexpectate

A vices io lo ha passate

sin remarcar lo

Amor sin desiro es pur e belle

Illo porta felicitate e benediction

Forsan nos debe suffrer usque le die

quando nos comprendera iste veritate

Io te ama sin desiro

e dunque te pote quitar

Tu es un columba que pote volar a ubi tu vole

Nunquam io te possedeva

Mi manos cicatrisa

Le fragmentos comencia mover se mesme

e crea un mandala toto symmetric

que ha le beltate de un heliantho

Le Bodhisattvas lento ascende

a lor mundo celeste

ma le luce que illes nasceva intra me

continua radiar con le mesme fortia

Io me leva,

me torna

e vide un nove sentiero ante me

Un nove camminata attende