Le jardin del peccatos

  

Illa entrava al jardin del peccatos,
vidente omne le arbores tentante,
con fructos preste a recoltar:
Pomos, granatas, piras e persicas.

Illa prendeva un fructo e lo poneva
in su febrilmente affamate bucca.
Illa sugeva e glutiva le dulce succos
e pois su fame era insaturabile.

Fructo post fructo illa mangiava
usque a su facie era toto glutinose.
Su stomacho doleva e tumesceva
ma illa non poteva arrestar se.

Su amico vocava del exterior:
”Reveni a me! Io te manca!
Proque tu me lassava?
Io suspira a tu basios
ma tu me abandonava.
Como tu pote assi facer
contra tu fidel amico?”

Illa respondeva:
”Forsan tosto io revenira,
que tu ha patientia, amico!
Cito venira le saturation.”

Hora post hora passava.
Le vespere arrivava.
Illa perdeva su via inter arbores.
Le amico la non plus poteva vider.

Spero desertava le amico.
Su lacrimas cadeva al solo.
Ille collabeva sur le terra.
Desperantia le cunava al somno.

In sonios ille audiva un susurro:
”Leva te, et entra in le jardin!”
Ille se levava e aperiva le porta.
In le fundo stava un femina, belle e clar.

”Qui es tu?” ille demandava.
”Io es electe a esser tu ver amor,
ma tu non poteva incontrar me
pois que in vice tu trovava ille femina.”

”Tu la deberea habite repudiate
jam ante longe tempore.
Totevia tu la conservava
assi como illa serea le sol femina.”

”Nunc il es troppo tarde.
Io es morte, tu vide mi spirito,
e detra me jace le perfide femina,
illa se torque in agonia al solo
post mangiar fructo venenose.”

Le femina se dissolveva
e un poco plus distante, le amica jaceva.
Ille curreva, tosto era presso illa,
e con despero mirava su facie tormentate.

Ille diceva:
”Mi Amor, que tu non mori!
Io te ama ancora, io pardona toto!”
Illa respondeva:
”Io esseva tanto cruel contra te.
Esque tu vermente me pote pardonar?”
”Si, io te pardona!”
”Veni! Io vole basiar te le ultime vice!”

Rapido ille se inclinava
e la basiava al bucca,
ma illa sputava veneno in su bucca.
Illa rideva, e pois critava con dolor
e postea mutesceva pro sempre.

Ille era tormentate, se torqueva al terra,
luctava e agonisava tote le nocte,
e in le prime luce del aurora
lento le vita le quitava.

Su spirito lassava su corpore,
ascendeva al distante firmamento,
e ibi, baniante in le radios del sol matutin,
ille videva le femina que era su ver amor.
Despero se cambiava a beate felicitate.
Ille ascendeva ancora plus,
e se univa con illa in le celo le plus alte.

Insimul illes viagiava via
a un viage tanto longe
verso le stella distante
del amor immortal.