Un uncia de solacio

Con lacrimas in mi oculos,

e fluente a basso de mi genas,

e guttante al aride terra,

io vade trans obscuritate

Fumo offusca le luna

e rende le stellas occulte

A grande distantia

io audi le tonitro

del cannones,

critos e plorada

Deo nostre,

ha tu nos hic abandonate?

Ubi es tu quando nos te voca?

Quanto debe nos suffrer

ante que nostre cordes rumpera

e lor sanguine le terra coperira

pro nutrir triste arbustos?

Timor del morte

e le spero del vita

me obliga continuar

marchar, marchar

Duo passos, inhalar,

duo passos, exhalar

Ex le fundo del anima

cresce un melodia lacrimante

Illo caressa mi tense collo

portante un uncia de solacio