Tu es le amico del calme ventos
e minus pesante que le aere
Le foco te adjuta ascender
Lento tu plana via
insimul con le nubes
Io te seque in tu viage
Tu me porta super silvas,
pratos e villages
A ubi tu me prende
in tu viage tranquille?
Solmente le ventos lo sape
Io vade in nive
ma non lassa tracias
Io es un spectro
e ha nulle domo
Mi pensatas
que se ha rigidite
como le arbores montan
ha le mesme color
que le crispe aqua congelate
Le vento fresc
passa trans me
Io non lo senti
Nihil io senti
Un stato tan insolite,
de sentir nulle cosa:
non placer, non pena,
non joia, non dolo,
non spero, non despero
Mi existentia pallidi
Io es le umbra de un umbra
Nemo me vide
Omnes pensa que io es morte
Le via duce al montania
Camminar deveni difficile
Mi pedes cessa mover se
Io es hic attrappate
Nusquam io pote vader
Lento cade le nocte
e illo tarda un anno longe
Io non me enoia
ben que nihil eveni
Mi sensos son
plus blanc que le nive
Immensemente lentemente
se evelia le luce del alba
Al fin fulmina
le prime radio solar
e subito seca me,
le umbra de un umbra,
me dissolve
e crea un die nove
Un micre insula
in oceano distante
es in facto
un grandissime montania
que surge del fundo
del mar abyssal
e del qual solmente
le vertice superior
emerge del superficie
aquatic
Le maestro mentitor diceva:
"Io sempre menti.
Io sape que isto es un paradoxe.
Dunque io anque dice:
Io sempre menti, excepte quando io dice:
Io sempre menti.
A isto vos pote fider."
