Io
vadeva in le valle del umbras
e le vita era pesante
Le futuro involvite in obscuritate
e
le fatiga de plus in plus
vinceva super me
Alora io videva un monacho
al via ante me
ille stava ibi sin mover se
vestite in un roba jalne
Quando io le attingeva
io diceva:
-Venerabile monacho, adjuta me
Despero ha invadite mi mente
e le via me duce a un obscuritate
sempre plus profunde
Ille respondeva:
-Tu pensatas ha texite
un velo nigre que coperi
tote tu facie
Tu es como un aranea
que ha attrappate se mesme
in su proprie
tela
Prende via le velo
e tu videra que le crepusculo
de facto es un aurora
-Lassa le pensatas cader
del capite al corpore,
assi como le pluvia vivificante
cade del celo al terra
-Inhala et
exhala
Lassa le
respiration esser le vento
que
curre trans le citate del mente
e mundifica su stratas
-Tu
dolor es fortia rigidite
illo
es como le nive sur le montanias
Lassa le sol del comprehension
lucer super iste montes
assi que le nive se liquefacera
e devenira transformate
al fluxo primaveral que plenara le rivos
gaudiosemente murmurante
-Solo le momento
presente existe
Illo
sempre ha existite
e
sempre existera
ergo, non preoccupa te
del passato o le futuro
Io me opponeva:
-Ma mi problemas non disparera
solo proque io los negligera
Ille respondeva:
-Problemas solo son portas
al solutiones
Primo transforma te mesme
e postea tu potera transformar le mundo
Ama e assi inspira alteres amar
Adjuta e assi inspira alteres adjutar
Cerca sagessa e dissemina lo
per tu parolas e scripturas
Io me inclinava verso le monacho
e
pois continuava vader
Pro
le prime vice io sentiva
como
le radios del sol caleva
mi facie
No comments:
Post a Comment