micro-novella
3 de novembre 2059,
8:48 in le matino
Io vade lentemente
trans grande, vacue salas. Il es tanto silentemente. Io solmente audi
mi proprie passos, le vento que mugi in rumpite fenestras e critante
laros in distantia.
Io vide longe rangos
de sedias e sofas. Lor stoffas ha devenite maculate e discolorate del
humiditate.
In le automatos io
vide bottilias con biberages refrescante. Le etiquettas ha devenite
pallide ma le contento ancora ha le colores original brun obscur,
jalne e rubie. Un tenue strato de musco partialmente coperi le
pavimento.
Un televisor ha
cadite al solo. Illo jace con le schermo in basso. Presso illo, il ha
fragmentos de vitro.
Io me approxima a un
grande fenestra. Un mus curre via al longe del pariete.
Foras io vide le
pistas de volo, coperite de herba, arbustos e sporadic arbores.
Presso le gates sta
ferruginose aeroplanos. A un de illos, le alas se ha inclinate in
basso, usque le solo.
Le homines ha
disparite. Le ruito, parlar, rider e plorar ha disparite. De novo io
audi le vento sibilante in le fenestras rumpite e le aves lontan. Io
surride e un lacrima lassa mi oculo. Io me perde in memorias, cessa
camminar e claude mi oculos.
Illos sembla tanto
remote. Le annos quando toto se cambiava. Le annos quando le mundo se
arrestava. Quando ruito deveniva silentio. Le turbas al stratas se
cambiava a rar incontros.
E quando le rotas se
arrestava le pedes comenciava camminar.
Quando le schermos
se extingueva io in vice spectava le arbores, le domos abandonate, le
mar e le insulas. Ma le majoritate del tempore io cercava mangiar.
Quando le citates
cessava lucer, le celo stellate appareva durante noctes.
Constellationes celate de novo se monstrava. Io los observava durante
noctes solitari.
Io me torna e vade
retro, verso le sol entrata que io cognosce: trans le fracassate
fenestra a tote pariete. Io exi e senti le vento. Le sol matutin
caleface mi frigide genas. Al grande parcamento sta large filas de
autos rubiginose.
Io specta retro al
aeroporto.
“Reposa in pace,
edificio majestose” io dice con voce grave. “Reposa in pace,
vetere mundo. A vices tu me manca, a vices non.”
Ora io vide mi
navetta. Nos lo fixava a un vetere palo. Ellen remaneva in illo tote
le tempore.
Io me imbarca
cautemente e me sede con difficultate. Io es vetere e promenadas me
fatiga multo.
Ellen surride. Le
batteria con cellulas solar habeva cargate sufficientemente, alora illa
pone le motor electric in marcha e duce le navetta al grande mar.
Illa dirige le proa verso un parve puncto al horizonte. Isto es le
insula ubi io ora vive. Ibi il ha juvene homines gentil que me adjuta
ora, quando mi fortias se debilita.
Quando io observa le
micre undas, io remarca alcun pinnaculos de grattacelos que emerge
super le superficie.
“Esque tu videva
alique interessante?” Ellen demanda.
“Io diceva adeo a
un vetere amico” io responde. “Alora io al fin senti pace”.
No comments:
Post a Comment