Bon Natal 2019!

Pictura per Yelling Rosa. Clicca pro aggrandir lo.

Natal Bon,

con cibo gustose,

celebration

in modo spirituose!

Bon Natal,

con multo de nive,

vita familial,

joia intensive!

Rotas dentate

Nos es rotas dentate

Nos circula, repete,

circula, repete

Nos sempre guarda le mesura

e audi le tictacar

Mi movimento es antihorologic

e le tue horologic

Nostre interaction es sempre logic

Nos nunquam deveni fatigate

Sempre nos circula

totalmente inebriate del vento vorticose

del tempore

Que le horologio sia functional

ancora multe annos

proque tote le rotas dentate

vole viver e mover se!

Le resorto es le corde

que sempre pulsa

Cata die illo es remontate

del mano del Deo

Le tictacante musica minimalistic

me duce al trance,

me anesthesia a in tranquillitate

ma io sape que illo te irrita

usque al limite de insanitate

Nos es rotas dentate

in un horologio mechanic

Nos ha contate cata secunda

de nostre vita

Nos ha luctate con le horas

e meditate presso le dies

sempre repetente nostre mantra

Tu rota rapido

e io rota lento

ma un die nos nos arrestara al mesme tempore

Le resorto pulsara de plus in plus debilemente

Le tempore stoppara

e nos nos dissolvera

Ma ancora curre le tempore,

ancora tictaca le horologio

e ancora nos rota

Tu rapido,

io lento


Version instrumental:

Tu basia mi aures

Audi con auriculares (casco audio) 

Tu es tanto proxime,

respira in mi aures e los basia

Io senti tu calor,

tu manos a mi capite

Tu es distante

ma nonobstante tanto vicin

Tu me da teneressa

e me face e calme

e excitate

Quando io claude mi oculos

tu sembla esser mesmo plus proxime

Quando io me pone al lecto

io senti tu peso

quando tu jace super me

Le sonos del amor

flue trans tempore e spatio

e nos uni

de novo e de novo,

nam amor non cognosce distantias:

illo es hic e nunc,

presente, tenere, caressante,

calme e calide

Tu face le amor con mi aures

e le spirito se delecta

Io me addormi e plana in alto

verso le stellate firmamento

e ibi es tu,

volante verso me

Tu basia mi aures in realitate

e caressa mi facie con tu capillos

Io te imbracia fortemente

usque le fin del sonio

Le silente aeroporto

micro-novella

3 de novembre 2059, 8:48 in le matino

Io vade lentemente trans grande, vacue salas. Il es tanto silentemente. Io solmente audi mi proprie passos, le vento que mugi in rumpite fenestras e critante laros in distantia.

Io vide longe rangos de sedias e sofas. Lor stoffas ha devenite maculate e discolorate del humiditate.

In le automatos io vide bottilias con biberages refrescante. Le etiquettas ha devenite pallide ma le contento ancora ha le colores original brun obscur, jalne e rubie. Un tenue strato de musco partialmente coperi le pavimento.

Un televisor ha cadite al solo. Illo jace con le schermo in basso. Presso illo, il ha fragmentos de vitro.

Io me approxima a un grande fenestra. Un mus curre via al longe del pariete.

Foras io vide le pistas de volo, coperite de herba, arbustos e sporadic arbores.

Presso le gates sta ferruginose aeroplanos. A un de illos, le alas se ha inclinate in basso, usque le solo.

Le homines ha disparite. Le ruito, parlar, rider e plorar ha disparite. De novo io audi le vento sibilante in le fenestras rumpite e le aves lontan. Io surride e un lacrima lassa mi oculo. Io me perde in memorias, cessa camminar e claude mi oculos.

Illos sembla tanto remote. Le annos quando toto se cambiava. Le annos quando le mundo se arrestava. Quando ruito deveniva silentio. Le turbas al stratas se cambiava a rar incontros.

E quando le rotas se arrestava le pedes comenciava camminar.

Quando le schermos se extingueva io in vice spectava le arbores, le domos abandonate, le mar e le insulas. Ma le majoritate del tempore io cercava mangiar.

Quando le citates cessava lucer, le celo stellate appareva durante noctes. Constellationes celate de novo se monstrava. Io los observava durante noctes solitari.

Io me torna e vade retro, verso le sol entrata que io cognosce: trans le fracassate fenestra a tote pariete. Io exi e senti le vento. Le sol matutin caleface mi frigide genas. Al grande parcamento sta large filas de autos rubiginose.

Io specta retro al aeroporto.

“Reposa in pace, edificio majestose” io dice con voce grave. “Reposa in pace, vetere mundo. A vices tu me manca, a vices non.”

Ora io vide mi navetta. Nos lo fixava a un vetere palo. Ellen remaneva in illo tote le tempore.

Io me imbarca cautemente e me sede con difficultate. Io es vetere e promenadas me fatiga multo.

Ellen surride. Le batteria con cellulas solar habeva cargate sufficientemente, alora illa pone le motor electric in marcha e duce le navetta al grande mar. Illa dirige le proa verso un parve puncto al horizonte. Isto es le insula ubi io ora vive. Ibi il ha juvene homines gentil que me adjuta ora, quando mi fortias se debilita.

Quando io observa le micre undas, io remarca alcun pinnaculos de grattacelos que emerge super le superficie.

“Esque tu videva alique interessante?” Ellen demanda.

“Io diceva adeo a un vetere amico” io responde. “Alora io al fin senti pace”.