Guttas de pluvia

Parve guttas de pluvia cade al claviero
Prudente tonos lor via al camera trova
Super le piano Frédéric se inclina
pro melior audir le susurro del musas

Le sol de Mallorca al nubes vadeva
ma guttas sonante lor calme rhythmo
al dur coperculo del piano nigre
porta con se le calor solar

Gracile, leve, molle manos
sona serenmente un ballet gratiose
Ma le ventos se augmenta e le dansa del pluvia
presagi le tempesta imminente

Le vento cresce, tonitro sona
Deveni grave, pesante, le manos
Frédéric suspira, susurra con pena:
Mi patria, me manca mi patria...

Torrentialmente le pluvia cade
Tote le celo plora
Suspiro lacera le spirito:
Oh! Pais de mi matre!

Equita ille al blanc cavallo
trans aperte, florante campos
Amor e libertate plena su venas
e aer fragrante, su pulmones san

Le cavallo displica alas celate,
ascende super nubes buclate
e quando finalmente illo descende
le luces de Paris jam splende

Le tonitro mutesce, le vento se calma
Poc e leve le guttas deveni
Reprende su ballo calme, le manos
Le spirito sanate ora reposa

Sona lor postludio, le ultime guttas
Le sol se monstra, ceca le pianista
Ille se leva, aperi le cortinas
et entra al jardin de aves cantante

Le ultime amor

Le ultime amor

es sin limite e sin conditiones

Ille qui lo pote sentir

experientia como illo

exclara tote le universo

Le ultime sagessa

es saper que toto es unite,

que tote differentias es chimeric

e que le oppositos crea le un le altere

e finalmente se funde in lo absolute

Le ultime pace

es reposar in lo intemporal,

demorar in le eterne nunc:

le summa de heri, hodie e deman

e viver in le creation complite

Le ultime joia

es saper que toto lo que nos tormenta

un die disparera

e que toto lo de que nos sonia

un die devenira ver 

Lo plus importante

Lo plus importante
non es nunquam cader
sed levar se post le cadita

Lo plus importante
non es hastar al fin del camminata

sed saper qual via vader

Disveloppamento require tempore

Illo exige patientia

Nos debe apprender viver

con nostre debilitates

al mesme tempore

que nos lentemente

los transforma a fortias

Un die nos quitara nostre pupas

e un nove mundo

que nos non pote imaginar

se aperira ante nos

Tunc le mysterio devenira realitate

Le credentia sera cognoscentia

e nostre sonios devenira real

Omnipresentia

Tu amor

susurra in mi corde,

me caressa al gena

como un dulce vento

del primavera,

se monstra a me

in le folios multicolor

del arbores autumnal,

in le prime radios solar

super le horizonte,

in le surriso 

e le parolas amicabile

de cata homine

e in le lustro stellar

al firmamento nocturne