Amor renascite

 

Le crepusculo cade,

gelide es le vento

Mi lacrimas

congela sur mi genas

Io audi tu passos

de plus in plus insonor

Tu figura se funde

con le umbras

Io voca tu nomine

Io plora, io crita

Io preca, io appella,

intona un elegia,

ma tu non te torna,

continuante camminar

Tu me ha renunciate,

inevitabilemente

Tote le stellas cade del celo

e deveni incinerate

Le Luna deveni extinguite

proque le Sol ha morite

Le tempore ora collabe

e deveni un nunc insuffribile

Omne memorias aurate

se torna a fabulas absurde

Proque tu lassa le calde focar,

plenate del riso de nostre infantes?

Nos ha passate periodos difficile

ma io sape que tosto illos finira

Io non pote finir creder

que insimul nos vincera

Como pote un amor perenne

subito cessar respirar?

Io extende mi mano a te:

Prende lo! Prende lo!

Isto es le mano que ama adjutar te!

Isto es le mano que ama caressar te!

Da me un ultime opportunitate!

Non reguarda in retro, solmente in avante!

Monstra me le via que tu vole vader

e io te sequera

Esque tu te remembra

como nos vagava in silvas

audiente le canto del aves,

lor trillos e gai melodias

Le cantatores forestal

ancora nos attende

Illos spera que nos revenira

vadente mano in mano

Le nocte ha cadite

Io remane e ha frigido,

ma le spero me impedi

de revenir al domo

Cata vice que un umbra se move

io crede que tu reveniva

Quando le folios sona in le vento

io crede que es tu passos

Al fin io es fortiate

a revenir al vacue casa

Io accende un foco in le furno

pro calefacer mi rigide manos

In le calde, amene flammas del furno

io vide multe imagines consolante

Io vide tu facie surridente

e memora tu parolas que me portava joia

Io vide imagines de nostre annos commun

Micre, felice momentos quotidian

e io me demanda con triste mente

si tu anque memora o jam ha oblidate

Incognite imagines le flammas me monstra

An isto es futur occurrentias

o mer phantasias

generate de mi mente fatigate?

Io vide como nos es insimul al tabula

e ambe le infantes es ibi

Nos mangia cibo gustose,

nos parla e nos ride

Le absolution ha sanate

le vulneres de nostre animas

Le amor ha recrescite

e de novo floresce

Post le cena nos nos imbracia,

nos imbracia nostre amate infantes

Nos canta melodias gaudiose

e lege un conto excitante

Lento le foco se extingue

ma le brasas disperge calor in le camera

Io me jace al lecto

e al fin claude le oculos

Pensatas sperantiose me cuna a somno

Io memora belle poemas consolante

e pensa que le alba que tosto venira,

sera le alba del amor renascite

Tunc io de novo te imbraciara

con affection e teneressa

Io basiara tu labios

e susurrara: ”Io te ama”

Ma usque tunc: bon nocte, mi amor

Dormi ben, collige fortia!

Que fatiga e desperation cedera

faciente placia pro le amor renascite