Le maladia

                   

David vadeva trans le urbe. Ille voleva visitar su amico Navid, nam ille habeva audite que Navid esseva malade. Ille arrivava al micre casa de ligno e batteva al porta.

- Non entra! sonava un debile voce del interior.

- Proque non? David demandava stupefactemente.

- Io ha un maladia terribile. Io non vole infectar te.

- Sed io vole adjutar te. Esque tu besonia aqua o mangiar? Forsan herbas sanante?

- No. Solmente lassa me morir in pace.

- Tu non morira! Tu es juvene e san!

- Le morbo cruel me ha colpate. Il ha nulle salvation.

- Lassa me entrar! David vocava desperatemente. Ille essayava fortiar le porta, ma isto esseva inutile. Illo esseva claudite con pessulo.

Le vespere se approximava. Le sol esseva basse. Post le breve crepusculo, le nocte debeva cader.

- Io retornara in alba! David diceva. Ille recipeva nulle responsa.

Ille vadeva a su casa, mangiava le cena, e proque ille esseva inusualmente fatigate, ille se jaceva al lecto. Actualmente ille habeva volite leger alcun manuscripto, sed iste vice ille non habeva fortia pro isto.

David cadeva in un somno febril. Ille sudava e se torqueva inquietemente. Ille soniava que ille exiva del urbe e vadeva verso le ponte super le rivo Zhivid.

Al ponte stava un curte figura vestite in un cappa gris. Trans le grosse texito, ubique emergeva peculiar spinas nigre. Solmente le luna brillava, sin fortias, e le cappucio umbrava le facie, occultante su tractos. 

- Qui es tu? David demandava.

- Io es Covid.

- Ha tu venite pro prender me via?

- Jam longe io ha camminate presso te.

- Isto io sape.

- Esque tu es preste?

- No! Io es forte e valente. Io ha vincite gigantes. Io ha dupate vulpes. Io curre plus rapido que cavallos. Io pote occider te con un sol colpo.

- Tu erra. Le tempores se ha cambiate. Le ultimes sera le primes, le parves vincera le grandes, nam le multe parves son plus forte que le poc grandes.

- Lassa me passar. Io vole vader al altere litore.

- Io non te impedi.

- Va al latere!

- Ha tu pavor de me?

- No, nunquam!

Lento David comenciava vader in avante. Ille attingeva le testa del ponte. Covid stava al centro. David vadeva al longe del bordo e teneva le balustrada. Quando ille se approximava a Covid, ille videva su facie. Le oculos rubie e ronde, le naso inusualmente plan, le labios fortemente comprimite, le cute gris. Le facie esseva quasi toto sin expression, sed al mesme tempore radiava de determination.

Quando David essayava passar le figura, subito un del spinas se extendeva e le piccava in le latere. Le dolor esseva enorme. Ille habeva un convulsion, perdeva le equilibrio e cadeva in le frigide aqua obscur. Le aqua le circumfereva. Le superficie dispareva in supra. Con un reflexo involuntari ille inhalava aqua. Colpate de panico, ille luctava pro natar in alto, ma su fortias hastivemente le lassava, e tosto toto deveniva nigre.

Post un longe tempore ille se eveliava. Il esseva nocte, e alcun candelas illuminava le camera. Ille se sentiva debile e habeva sete. Un figura stava in le altere latere del camera. Ille recognosceva su matre.

- Matre, es tu hic?

- Io es hic, filio mie.

- Io me tanto gaude que tu veniva pro prender cura de me quando io es malade.

- Sempre io prendera cura de te, filio mie.

- Io ha sete.

- Io te portara aqua.

Finalmente illa se tornava. In le mano illa habeva un grande cuppa. David lo recipeva con manos succutente. 

Ille dava un crito de surprisa e terror. Le liquido esseva nigre como tinta. Ille mirava in alto al matre, ma non recognosceva su facie. Le cute gris, le naso plan, le ronde oculos esseva rubie. Le labios formava un surriso peculiar.

- Bibe isto, filio mie, assi que tu nunquam plus habera sete.