Io te lassa partir
nam io te ama
Si tu non trova
felicitate con me
tu lo trovara presso
un altere persona
Lento marcesceva
nostre amor
Proque nos lo non
poteva nutrir?
Proque le
vivificante pluvia non veniva?
Proque era le terra
tanto infertile?
Io non es irate,
solmente triste
Io pensava que nos
insimul senescera,
tenente manos al via
del vita,
insimul fruente de
infantes e neptos
Le vita es
fracassate
e del fragmentos io
debe facer alco nove
Illos seca mi
digitos quando io los prende
Mi manos succute e
rhythmicamente sanguine gutta,
creante anxiose
imagines al pavimento
Io ha frigide
malgrado le calor
Le corde batte con
pena,
comprendente le
inutilitate
de sempre facer
circular
le mesme sanguine
Esque tu senti le
mesme dolor,
o in vice
liberation?
Esque io era tu
prision,
ubi tu tacente
suffreva?
Io parla e tu es
silente
Io non sape si tu
ascolta,
si tu comprende,
como tu reage,
si tu concorda o non
concorda
Esque te importa si
io vive o mori?
Forsan io jam es
morte ante tu oculos?
Es io un capitulo
que tu jam finiva
in tu grande libro
del mundo peribile?
Tu scribe tu libro
e io scribe mi
poemas
Nos usa differente
parolas e linguas
Esque nos unquam
vermente cognosceva
le un le altere?
Profundemente io
respira
e lassa le dolor
fluer in basso
del capite al
stomacho
Io accepta le dolor
e senti un uncia de
alleviation
Io vide tu
surridente facie ante me
Pois le surriso
dispare
e tu facie deveni
frigide e sin expression
Illo deveni un muro
impenetrabile
Tu non plus vole que
io te tocca
Mi amor non plus
pote fluer a te
Illo se arresta,
deveni toto immobile,
perde su fortia e
lento deperi
Tu vade via, reveni
post longe tempore
Io sape ubi tu era,
que il ha un altere
Io es consumite,
finite, inusabile
Tu non plus me
besonia
Io te lassa partir
nam io te ama
Si tu non trova
felicitate con me
tu lo trovara presso
un altere persona
Anque io debe crear
un nove vita
del fragmentos del
vita anterior,
con manos
succutente, sanguinante
Lacrimas dilue le
sanguine al pavimento
Esque unquam io de
novo potera amar?
Esque amor non es
solmente un preludio
al fuga de dolor e
suffrentia?
Un belle overtura a
un tragic opera?
***
Io specta le
figuretta de Buddha
que tanto longe ha
essite al fenestra
Calma e consolation
flue verso me
Io ha un amico que
nunquam disparera
Duo Bodhisattvas
descende verso me,
un femina e un viro
Lor corpores es
formate de luce
Le viro se placia a
mi dextere latere
e le femina a mi
sinistre
Le viro place su
mano a mi capite
e le femina a mi
corde
Lor fortia radia in
me
Illes evelia le
lumine intra me
que quasi era
extinguite
Io perdeva le amor
de un homine,
ma isto non importa,
nam amor es un fortia universal
Io lo ha incontrate
a tempores e placias inexpectate
A vices io lo ha
passate
sin remarcar lo
Amor sin desiro es
pur e belle
Illo porta
felicitate e benediction
Forsan nos debe
suffrer usque le die
quando nos
comprendera iste veritate
Io te ama sin desiro
e dunque te pote
quitar
Tu es un columba que
pote volar a ubi tu vole
Nunquam io te
possedeva
Mi manos cicatrisa
Le fragmentos
comencia mover se mesme
e crea un mandala
toto symmetric
que ha le beltate de
un heliantho
Le Bodhisattvas
lento ascende
a lor mundo celeste
ma le luce que illes
nasceva intra me
continua radiar con
le mesme fortia
Io me leva,
me torna
e vide un nove
sentiero ante me
Un nove camminata
attende
