Io non vole memorar me
le dulce dies
quando le amor surrideva verso me,
quando le sol brillava
e nulle problemas existeva
nam ora le amor ha volate via
e le melancholia del memorias
se torna in veneno
Io non vole pensar
del futuro quando tote mi amicos
non plus remanera,
mi domo sera ruinate,
le stratas ubi io cammina cata die
sera rupte e plenate de mal herba,
nam le dolo super toto que sera perdite
es un toxico mortal pro le mente
Io sta presso le laco
Le anates sede immobilemente
al imperceptibilemente retirante bordo glacial
Le natura es quiete, attendente
Illo me inspira a tacer
Proque?
Ha mi crito jam mutescite?
Io ha critate
assi que mi voce deveniva rauc
Io ha plorate
assi que mi lacrimas se exhauriva
Io essayava precar
ma non trovava le verbos,
ma quando le emotiones finiva arder
e se tornava a cinere
un pace profunde nasceva
Le aere es plus frigide
que mi labios sic
Le aqua es plus frigide
que le aere
Le glacie es plus frigide
que le aqua
ma que es plus frigide que le glacie?
Forsan illa sape le responsa?
Io solmente vole star hic presso le laco
e spectar le nebula
que face le aqua e le celo funder se
a un gris unitate
Io vole necar me in le vacuitate del nunc,
disparer in le nebula,
e planar super le aqua
con Le Sancte Spirito
ante le creation
Ma tunc io senti
tu mano in mi mano
Tu retornava!
Le gaudio es subite e inexpectate
Le nunc deveni plenate de calor
e le dolo del anima
se disgela
Nostre amor renasce hic e nunc
Isto es le sol cosa
que es importante
No comments:
Post a Comment