Amor dissolvente

Le memorias de nostre amor

lentemente pallidi

un poco cata die

Non plus io me recorda

tu suave fragrantia

e como tu susurrava in mi auro

Le gris laco de oblivion

quasi plenmente se ha unite

con le equalmente gris celo

de indifferentia

Le hereditage

Echos del passato

resona in le corde del nunc

Fragmentos del dies remote

remane inter cosas nove

Io tene pecias del historia

in mi manos, teneremente

io prende cura de illos

e desira los un futuro extendite

Le passato inricchi le nunc,

constitue su substantia

Le pensatas e sagessa ancestral

guida nos hodie

Nos porta un ric hereditage, un tresor

Ille que oblida isto deveni povre

Le cultura pertine a omne homines,

illo es le ricchessa de tote le nationes

 

Io me senti blau

 

Io me senti blau

quando le celo es gris

Mi pensatas es blanc

in l'existentia nigre

 

Transparente guttas de pluvia

cade del oculos del firmamento

Mi rubide spirito

Lento deveni molle 

Vigilia nocturne

In nocte io vigilia

soniante sin dormir

Le fatiga me inebria

e le die es distante

Io specta trans le fenestra

e vide Marte, Deneb e Altair

Le horologio tictaca

e le valvula gutta

Le telephono tosto

es toto cargate

Le lecto desira me

ma io debe seder

un poco plus

Mi ultime pensatas

fatigatemente descende

al claves

Le secundas jace

in circulos perfecte

al horologio mural

ma mi palpebrationes

es irregular

Illos presagi

somno sin sonios