Le fortia interne

Durante dies obscur

sur glacieros tu vaga

Vacue es, le stomacho

Tu non trova le preda

Tu pelle, plus albe que blanc

Tu anima nigre, amar

Tu sta ante le abysmo

Impossibile es retornar

Le fortia interne – libera!

Tu es un urso audace

Con rage illo te plena

Un bestia feroce te face

Le prime radios del alba

te evelia del furor

Nusquam tu pote vader

Le futuro es un horror

Ma le fortia te compulsa

de nunquam finir luctar

Nonobstante le obscuritate

le spero debe brillar

Pica pica

Pica pica poco poco picca Pan paniscus

Pelecanus philippensis pesa Pyrrhura perlata

Phocoena phocoena palpa Papio papio

Panthera pardus perde parve Passer pyrrhonotus

Pangasius pangasius pana Pangio pangia

Pipistrellus pipistrellus pipa piemente

Prionailurus planiceps plana plure projectos

Philodromus praedatus publica pathetic pamphletos

Le jardin intemporal del amor

Io viagia al futuro,

al femina qui io amara,

nam illa ancora non es nascite

Io la videva

in passionate sonios prophetic

Illa me vocava

de un altere loco e tempore

Le genio del amor

construeva le machina de tempore

e programmava le coordinatas

Io gira trans le vortice temporal,

trans annos e decenas

in poc secundas

Io ha arrivate

Io exi

Io la vide

Illa sta in le jardin

Illa ha trenta annos

et es in le culmine de su beltate

Justo assi io la vole haber

Nos essera insimul,

eternemente juvene,

sempre suave,

perpetuemente inamorate

Le tempore se calmara

e se ponera a dormir

inter flores

In iste horto, nos demorara

nam le fructos es tan dulce

e le arbore del cognoscentia

del ben e del mal

non plus es prohibite,

e si le tempore de nove se eveliara

nos nos basiara passionatemente,

nam tunc illo se arrestara

e de novo ponera a dormir

e soniara del amor

Io non vole esser in ulle altere loco

e in ulle altere tempore

Solmente hic

con illa

in le jardin intemporal del amor

Ioancoraamate