Le funambulo

Io es un funambulo

balanciante al fun tanto tenue

tendite inter le luna

e le polo boreal

In le mano dextere io ha un parapluvia

e in le sinistre un parasol

Durante le dies io vade avante

reguardante in basso

observante le occurrentias mundan

Io vide joia e suffrentia

amor e odio

guerra e pace

sagessa e stupiditate

ma io es super tote iste cosas

balanciante sur le corda sin cader

ni in obscuritate, ni in lumine

Durante le noctes io me jace sur le fun

e quando io claude mi oculos

io vide le Buddha ante me

con le un oculo aperte

e le altere claudite,

al bucca un calme surriso legier

Ille dice a me:

"Non time le via

Tanto longe que tu memorara le fin

tu non cadera del fun

Ma mesmo si tu caderea

un altere fun attende in fundo

usque a tu apprendera mantener le equilibrio

Toto lo que tu vide passara

Nove cosas prendera lor placia

ma tu natura interior remanera le mesme

nonobstante le multe facies que tu portara

Al fin del fun tu trovara

le ver natura del natura interior"

Audiente tal verbos

io realisa que io specta un speculo

Io me evelia, aperi le oculos, senti que io cade

Ma le terra de facto se retira!

Le celo es de plus in plus proxime

Le stellas susurra a me:

"Ancora tu non te ha eveliate..."