Le disputa

(Un fabula)

Olim, quando le novem species de parola sedeva al tabula 
e mangiava le dense suppa textual de Matre Grammatica 
illos comenciava comparar se le un al altere. Cata un de illos 
voleva monstrar su superioritate.

Le Substantivo diceva con confidentia:
-Io es le specie de parola le plus importante. Solo io ha ver 
substantia. Toto lo que gente dice refere a me. Si io non 
nominarea omne le cosas, nulle historias poterea esser contate.

Ma Le Verbo rapidemente respondeva:
-No, io es le plus importante. Io face omne le cosas mover se. 
Sin me toto serea static. Vita es movimento, e io es le creator 
de iste impulso vital.

Pois Le Adverbio interponeva:
-Io perfectiona le lingua: habilemente, capabilemente, 
expertemente e con senso pro detalios. Passionatemente, 
distinguitemente, con assonantias poetic, io lo dona su aromas 
e fragrantias. Io da le lingua su anima e character.

Le Adjectivo se opponeva contra lo que Le Adverbio habeva 
exprimite:
-Tu solo dice in qual maniera cosas son facite, ma io informa 
de lor characteristicas. Es io qui talia le vestimentos que 
Le Substantivo porta: grandiose cappellos, mantellos multicolor, 
camisas ornate e confortabile pantalones. Io es le plus importante 
proque io describe le apparentia del mundo.   

Le Numeral interveniva:
-Es io qui pesa e mesura. Gratias a me on pote vider distantias, 
etate e proportiones. Io pote contar usque a multe milliones 
milliardos trilliones e io non ancora serea preste quando omne 
le galaxias sera extinguite. Io es le fundamento del scientia.

Le Pronomine grunniva:
-Que vos vole attinger? Qui vos vole impressionar? Ille qui vole 
saper lo que duce a ibi o hic debe demandar ille qui sape lo que 
es necessari. E ille persona es io!

Le Preposition essayava argumentar secundo le principios 
del etymologia:
-Mi nomine es componite del parolas latin 'prae' e 'positio'. 
Isto significa que mi position es le prime. Io sempre sape ubi 
omnes son e a ubi illes vade. Io vos omnes tene in ordine.

Alora Le Conjunction se infuriava:
-No, es io qui vos omnes tene in ordine e vos connecte in belle 
phrases, ben que vos non vole admitter isto, e sin mi adjuta vos 
omnes se perderea, vos serea como un grege de oves dispersate 
sur pratos sic!

Toto isto era troppo pro Le Interjection:
Damno! Io non plus pote ascoltar vos. Guai! Vostre argumentos 
son debilissime. Ay! Io ha dolor del capite a causa de vostre 
garrulada. Ascolta hic le factos: io es le plus vetere specie de parola. 
Le plus simple communication que proveni spontaneemente 
ex le emotiones. Quando le humanos ancora non poteva parlar illos 
totevia poteva critar, assi como le animales, pro exprimer gaudio, 
pavor o ira. E que es isto, si non interjectiones? Io era le prime 
e vos omnes proveni de me.

Alora Matre Grammatica reveniva del cocina e omne le species 
de parola se immediatemente calmava e obedientemente continuava 
mangiar le suppa textual.
-Esque le mangiar gusta a vos hodie? illa demandava con mollessa.
Omne le species de parola contentemente nutava lor capites 
e Le Verbo replicava:
-Le litteras son ben cocite e mollissime. Particularmente le "s" crea 
agradabile sensationes sub le palato.
-Ex le cocina io audiva alte e inquiete voces. Que vos discuteva?
Durante un momento le partes de parola taceva con vergonia. 
Finalmente Le Adjectivo embarassate respondeva:
-Nos discuteva qui de nos es le melior.
Matre Grammatica rideva con benevolentia:
-Pro me vos omnes son irreimplaciabile. Io ama cata un de vos 
profundemente. Vos omnes son melior, quando vos face lo que es 
vostre carga special. Insimul vos crea Le Lingua de plen valor. 
Quando Le Scriptor crea su libro ille vole que vos omnes participarea. 
E solo quando vos labora insimul cata un de vos attinge perfection 
individual e al mesme tempore perfection commun.